Dumbledore. Życie i kłamstwa najsłynniejszego dyrektora Hogwartu (Opinia)
„Dumbledore. Życie i kłamstwa najsłynniejszego dyrektora Hogwartu”? Książka ze wciągającymi i przemyślanymi teoriami o Albusie, od których nie mogłem się oderwać, a moja głowa grzała się od przemyśleń!
„Dumbledore. Życie i kłamstwa najsłynniejszego dyrektora Hogwartu” to nieoficjalna, nieautoryzowana książka autorstwa Irvina Khaytmana, który szczegółowo analizuje postać Albusa Dumbledore’a na tle wszystkich tomów Harry’ego Pottera, a także popularnych oraz autorskich teorii. Autor stara się odpowiedzieć na kilka kluczowych pytań, m.in. czy Dumbledore manipulował swoimi przyjaciółmi w walce z Voldemortem? A jeśli tak – jak daleko się w tym posunął?
Na pierwszy rzut oka książka zachwyca wydaniem. Czerwona kolorystyka z subtelnymi złotymi napisami i zdobieniami nadaje jej dojrzały wygląd, ale jednocześnie zachowuje nutę magii, co świetnie pasuje do postaci Dumbledore’a. Twarda oprawa sprawia, że książka idealnie komponuje się na półce obok pozostałych tytułów związanych z Harrym Potterem.
Wnętrze również nie zawodzi – co kilka stron pojawiają się drobne rysunki wpisujące się w magiczny świat J.K. Rowling, a różnorodne elementy typograficzne pomagają w odbiorze treści. Na przykład cytaty z książek wyróżniono czerwonym kolorem, a przytoczone myśli zapisano kursywą. Jedyne, co mi przeszkadzało, to złote zdobienia z odblaskowymi elementami na okładce – ścierają się wyjątkowo łatwo, nawet przy ostrożnym obchodzeniu się z książką. Wystarczyło lekko nacisnąć palcem, by złoty blask zniknął.
Pod względem merytorycznym książka wypada świetnie. Stanowi niemal encyklopedię wiedzy o Dumbledorze – autor przytacza najważniejsze fakty z książek i uzupełnia je informacjami z oficjalnych źródeł, takich jak wywiady z Rowling czy fandomowe encyklopedie. Dzięki temu znalazłem kilka ciekawych informacji, zwłaszcza o relacjach dyrektora z kadrą nauczycielską oraz jego wczesnym okresie życia, które dobrze uzupełniają historię przedstawioną w głównej sadze.
Co więcej, Khaytman bardzo sprawnie porusza się po kolejnych tomach, poświęcając każdemu osobny rozdział. Analizowane teorie są idealnie wkomponowane w kontekst danej części, przez co książka nie przypomina suchej analizy, a raczej wciągającą opowieść. To duży plus, bo dzięki temu czyta się ją lekko i przyjemnie.
Autor starannie dobiera teorie, na których chce się skupić. Porusza tematy, które od lat budzą wątpliwości wśród fanów, np. jaki stosunek miał Dumbledore do Harry’ego? Każdy rozdział jest skonstruowany w logiczny sposób – najpierw pojawia się hipoteza, potem jej analiza, a następnie opinia autora, który rozpatruje sprawę z różnych perspektyw i zawsze podaje konkretne przykłady z książek.
Taki sposób prowadzenia narracji bardzo mi odpowiadał – nawet jeśli nie zawsze zgadzałem się z autorem (momentami jego rozważania były mocno fantazyjne), to argumentacja była na tyle solidna, że skłaniała do refleksji, a czasem nawet zmieniała moje spojrzenie na pewne kwestie np. analiza intencji działań Dumbledore’a w Zakonie Feniksa była wyjątkowo przekonująca sensownymi spostrzeżeniami z książki. Całość ułatwia też przystępny język i zwięzłe podejście do tematu – jedyny minus to autorskie nazewnictwo niektórych pojęć, np. dotyczące horkruksów, które momentami wprowadzało zamieszanie i wybijało mnie z rytmu.
Choć całość czytało się świetnie, mam pewne zastrzeżenia do rozdziałów poświęconych Księciu Półkrwi i Insygniom Śmierci. Analiza szóstego tomu jest najdłuższa i w pewnym momencie tak mocno odpływa w rozważania dotyczące finałowej części serii, że Insygnia Śmierci wypadają przez to dość skromnie. To sprawia wrażenie lekkiej nierównowagi, która nie miała wpływu na moje wrażenia podczas czytania – skoro już poświęcono tak dużo miejsca analizie przeszłości Dumbledore’a, można było dodać więcej szczegółów np. o jego relacji z Grindelwaldem, która została potraktowana bardzo powierzchownie.
Dziękuję Tantis.pl za przekazanie książki. Sklep nie miał wpływu na moją opinię i tekst.
